POLSKA SZABLA HUSARSKA 1750 Z PALUCHEM Z XVII W Z POCHWĄ

  • Ajouter votre opinion:
  • Code: 7
  • Producteur: SPECIALREPLICAS
  • Disponibilité: DOSTĘPNY DOSTĘPNY
  • Prix HT: €122,35 / szt. €150,49 / szt.
  • szt.

Produkt wysyłamy w ciągu 24h.

Zamówienie wysyłamy w ciągu 24 godzin ROBOCZYCH

Produkt objęty jest roczną gwarancją.

Możesz zwrócić produkt w ciągu 14 dni.

 


POLSKA SZABLA HUSARSKA  Z PALUCHEM Z XVII W Z POCHWĄ


Producent: Płatnerze  (WZ 1750/P )

Dane techniczne:

Wymiary:

Długość całkowita w pochwie: ok 95 cm

Długość szabli bez pochwy: ok 90 cm

Długość klingi: ok 78 cm

Grubość ostrza przy rękojeści: ok 4 mm
Szerokość ostrza przy rękojeści: ok 3,6 cm
Długość pochwy: ok 83 cm

Waga z pochwą: ok 2,0 kg
Waga bez pochwy: ok 1,2 kg   
Waga pochwy: ok 0,85 kg

 

 


Ostrze wymaga konserwacji.

 

Szabla husarska to nazwa określająca szable używane przez jazdę polską (głównie przez husarię)  w  XVII i XVIII-wiecznej Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Szabla ta była wyewoluowała z szabli węgiersko – polskiej, rozpowszechnionej w XVI-wiecznej Polsce.

Polska szabla husarska należy do arcydzieł broni białej. Łączyła w sobie najlepsze cechy broni zachodniej i wschodniej. Można nią wykonywać cięcia bezpośrednie, oraz zamachowe z łokcia i z ramienia, a w obronie wszystkie zasłony statyczne. Pozwala na wykonywanie wszystkich najważniejszych rodzajów cięć, również takich, które wykonuje się wyłącznie kataną. Idealna do walki konnej, uważana jest za najlepszą kawaleryjską szablę świata.

Prezentowany model jest wierną repliką oryginalnej szabli husarskiej.

Z jednej strony ostrza wygrawerowany jest napis „HUSSARIA”, natomiast z drugiej „JESUS MARIA JOSEF SPES MEA”.

W zestawie znajduje się również pochwa z chromowanej stali.

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.


Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.