NIEMIECKI RĘCZNY GRANAT TRZONKOWY Stielhandgranate M-24 737

NIEMIECKI RĘCZNY GRANAT TRZONKOWY Stielhandgranate M-24

(737)

Materiał:
stop cynku i aluminium oraz drewno

Producent: Denix Hiszpania

wysokość 35 cm
waga: 0,8 kg

To nie jest blaszana zabawka tylko realistyczna replika, której wagę poczujesz w rękach (waga i wymiary wzorowane na oryginale).

"Stielhandgranate ? ręczny granat trzonkowy używany w armii niemieckiej przez całą drugą wojnę światową. Pierwsze granaty trzonkowe były produkowane podczas pierwszej wojny światowej. Wyposażenie granatu w drewnianą rękojeść ułatwiało dalekie i celne rzuty.

Historia konstrukcji
Na początku lat 20. XX w. Zarząd Uzbrojenia Reichswehry postanowił wprowadzić do uzbrojenia nowy typ granatu trzonkowego. Nowa konstrukcja miała się charakteryzować większą niezawodnością a także być przystosowana do długotrwałego magazynowania. Prace zakończyły się wprowadzeniem w 1924 roku do uzbrojenia granatu "Stielhandgranate 24 mit Brennzunder 24" (Stielhgr.24 mit Bz.24). Równocześnie zaczęto produkować granat ćwiczebny Ubungsstielhandgranate .24 mit Bz .24.

Pierwsze serie granatów Stielhgr.24 miały na korpusie hak służący do mocowania granatu na pasie, ale szybko przestano go montować, ponieważ okazało się, że żołnierze i tak noszą granaty wsunięte za pasy. Zmieniono także detonatory na bardziej odporne na wilgoć. Nową wersję oznaczono jako "Stielhandgranate 39 mit Brennzunder 39". Opracowano także granaty dymne Nebelhandgranate 39 o konstrukcji wzorowanej na Stielhandgranate.

W 1942 roku Zarząd Uzbrojenia Waffen-SS opracował koszulkę odłamkową (stalowa rura nakładana na głowicę granatu) zwiększającą ilość odłamków powstających po wybuchu granatu. Wkrótce potem podobną koszulkę opracował Zarząd Uzbrojenia Wehrmachtu. W końcowym okresie 1/3 produkowanych granatów była wyposażona w takie koszulki.

Ocenia się, że wyprodukowano ok. 100 mln sztuk tych granatów.

Wersje Stielhandgranate
Stielhandgranate 24 mit Brennzunder 24 - pierwsza wersja
Stielhandgranate 39 mit Brennzunder 39 - wersja z nowym bardziej odpornym na wilgoć zapalnikiem i detonatorem.
Ubungsstielhandgranate .24 mit Brennzunder .24. - granat ćwiczebny wielorazowego użytku. Posiadał korpus z perforowanej blachy zawierający mały ładunek prochu czarnego. Granaty ćwiczebne miały korpusy malowane na czerwono.
Nebelhandgranate 39 - granat dymny. W denku głowicy znajdowało się osiem otworów przez które wydostawał się dym. Na głowicy namalowane były trzy poziome białe paski. Ponieważ dochodziło do pomyłek z granatami bojowymi na trzonkach późniejszych serii granatów dymnych wykonywano trzy nacięcia.
Część niemieckiej instrukcji granatu

Uzbrojenie, rzucanie i rozbrojenie granatu:
1. Odkręcić rękojeść od korpusu.
2. W trzon mechanizmu zapalającego ostrożnie wstawić detonator, następnie na korpus granatu nakręcić do oporu metalową nakrętkę rękojeści.
W celu rzucenia granatu należy:
1. Odkręcić kapturek zabezpieczający od rękojeści.
2. Wyjąć porcelanową kulkę (lub pierścień) z gniazda rękojeści.
3. Wziąć w lewą rękę porcelanową kulkę (lub pierścień) i zdecydowanym ruchem wyrwać rozcieracz, następnie natychmiast rzucić granat w kierunku celu.
W celu rozbrojenia granatu należy:
1. Ostrożnie odkręcić korpus granatu od rękojeści.
2. Wyjąć z trzonu mechanizmu zapalającego detonator.
3. Ponownie nakręcić do oporu korpus granatu na rękojeść.

Opis konstrukcji
Granat Stielhandgranate był granatem zaczepnym. Składał się z metalowego korpusu zawierającego materiał wybuchowy i drewnianej, wydrążonej wewnątrz rękojeści z drewna bukowego. Rękojeść była z obu stron zakończona gwintem. Do górnego był przykręcony korpus granatu i mechanizm zapalający, do dolnego ? osłona zabezpieczająca. Pod osłoną znajdował się porcelanowy pierścień połączony sznurem z zapalnikiem tarciowym"1.

1-Stielhandgranate [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2010-01-13 17:38Z [dostęp: 2010-03-4 18:23Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stielhandgranate&oldid=19940660