GŁADKA POLSKA SZABLA HUSARSKA Z PALUCHEM Z POCHWĄ NA TABLO WZ 1750

GŁADKA POLSKA SZABLA HUSARSKA  Z PALUCHEM   Z POCHWĄ NA TABLO

 
Producent: Płatnerze  (WZ 1750/P )

Dane techniczne:

Długość: 95 cm
Waga: 2 kg

Szabla husarska to rodzaj szabli używanej w Rzeczpospolitej Obojga Narodów w XVII i XVIII wieku przez polską jazdę (w tym husarię). Zastąpiła używaną wcześniej, w XVI wieku szablę węgiersko-polską.

Od strony technicznej wykonana została perfekcyjnie. Prawie całkowicie zamknięty jelec dawał rękojeści dodatkową masę, co zwiększało kontrolę nad szablą oraz chronił dłoń operującego. Znajdujący się pośrodku jelca pierścień, tzw. paluch służący do oparcia kciuka pozwalał na szybsze wykonywanie kolejnych cięć. Ponadto jelec z wąsami wzmacniał szablę i sprawiał, że była bardzo odporna na uszkodzenia. Głownia zakrzywiona kołowo, zwieńczona była podwójnym ostrzem ? piórem.

Prezentowana replika jest wiernym odzwierciedleniem oryginalnej szabli husarskiej.

Obie strony ostrza są gładkie i przystosowane do grawerunku.

W zestawie znajduje się pochwa z chromowanej stali oraz drewniane tablo.

Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla: 30 cm

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ? dochodów króla.
Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków ? posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.